“Ik ga heel eerlijk met je zijn, Anouck: ik vind het verwarrend wat je doet.”​
​
BAM.
​
Die kwam recht binnen.
​
​Instant alle feels. ​
​
🤯 Ontkenning. (Verwarrend? Ik? No way. Jij snapt het gewoon niet.)
🤯 Kwaadheid. (Wie dénkt ze wel dat ze is?)
🤯 Gekrenkt ego. (Ik ben hier wel de expert hé!)
🤯 Twijfel. (Zou ze toch een punt hebben? Neeeee toch?).
🤯 En uiteindelijk: aanvaarding. (Ja, lap. Ik heb het vlaggen.)
​
Van kritiek (feedback, whatever you wanna call it) die echt een snaar raakt, moet je je altijd afvragen: waarom gaan al mijn haren hiervan rechtstaan? Waarom word ik hier zo – pardon my French – pissig van?
​
​Meestal is het antwoord: omdat je zelf ergens, mogelijks diep in de krochten van je ziel, gelooft dat de opmerking terecht is. ​
​
Als jij mij uitlacht omdat ik een tattoo van Mickey Mouse op mijn voorhoofd heb, dan glijdt jouw spot van me af als vers vijverwater van een gladde aal. Want ik weet pertinent dat ik geen Disneyfiguren op mijn lichaam heb vereeuwigd. Laat staan op mijn voorhoofd.

Als ik daarentegen gewaarword dat mijn keep dichtknijpt, dat de zweetparels als een bergriviertje door mijn niet zo weelderige décolleté stromen of dat ik het liefst een nabijgelegen object tegen de muur zou kwakken, dan weet ik dat daar iets ligt voor mij om naar te kijken.
​
​En dat was nu absoluut het geval.

De opmerking kwam in dit geval van een klant die het gek vond dat ik überhaupt nog de Instagrams uithing terwijl ik zo hard hamer op de nagel dat je je podium beter op eigen territorium uitbouwt.
​
Nu kan je daar allerhande steekhoudende argumenten tegenzwieren (ik héb daar nu eenmaal een publiek, het zou zonde zijn om daar helemaal niks meer mee te doen enzovoort enzoverder). Maar ei-gen-lijk. Als ik diep in die boezem van me kijk, dan snàp ik dat dat verwarrend kan zijn.
​
​De realiteit is dat ik donders goed weet wat me daar te doen staat. En ook: dat het lastig is. En oncomfortabel en spannend. ​
​
Net als voor al mijn klanten die verslaafd zijn van de in Silicon Valley gedesignde slotmachines die social media heten.
​
Deze week maak ik dan ook een nieuw begin. Een eerste stap richting de volledige exit van de socials. Ik verbied mezelf om me op de socials te begeven tijdens mijn werkdag.
​
Ik ben nog maar een paar dagen ver, maar ik pluk er nu al de vruchten van.
​
​Wat me dat tot nu toe opleverde?
​​
Tijdswinst. Zo’n anderhalf uur per dag. Of bijna een volledige extra werkdag (!) deze week. Maar vooral: bakken focus en creatieve flow. Ik ontwikkelde op 3,5 dag onder andere twee modules van mijn nieuwe cursus en blikte twee nieuwe podcast episodes in. Eat that, Zuck. ​
​
Oh en ondertussen bedacht ik ook al waar ik die dagelijkse behind-the-scenes content die ik doorgaans in mijn stories deel kan blijven delen met je. Het is eeu-wen geleden dat ik me nog zo scherp en fris voelde.
​
Wat denk je, kan je ook een social media detox’ke gebruiken?
​

Warme groet,

​

P.S. Suggesties voor meer geschikte tattoos steeds welkom in mijn inbox.
​
P.P.S. Als je ook keihard gezucht hebt bij de laatste nieuwe manier waarop het algoritme met je voeten rammelt op Instagram (je volgers krijgen nu standaard alleen nog je eerste drie stories te zien, enfin het deel van je volgers die uberhaupt nog iets te zien krijgen van je content 🙄), wéét dan dat het ook anders kan.

Verlos jezelf van het juk van de socials en zet je zaak in de markt zonder dat je de helft van je leven op Facebook of Insta hoeft te slijten: https://pages.ampersandcopy.com/marketing-zonder-socials/

---

DE BESTE MAILS VAN HET INTERNET 👍

Mijn wekelijkse mails zijn even binge-worthy zijn als Game of Thrones (maar iets minder bloederig). Schrijf je in en steel gerust een idee of twee zodat je abonnees aan je lippen hangen.

Ik wil die mails 👉