Die blik. Die alleszeggende blik. Ik kende ze ondertussen maar al te goed.

Het was de meewarige blik die ik kreeg van mijn moeder, mijn vrienden en random strangers als ik van wal stak over alle taken en projecten op mijn to do lijstje.

‘Ah, copywriter? Dus jij schrijft teksten?’

’Ja, inderdaad.’

‘Maar ik geef ook coachings. Aan ondernemers. En advocaten. Of andere professionals. Ik manage ook een team van andere coaches. Ik maak online cursussen. Ik geef lezingen in binnen- en buitenland. En ohja, daarnaast organiseer ik ook retreats. Ik blog. En had ik al gezegd dat er ook een podcast zit aan te komen…?’ (…) ‘Ik heb twee jonge kinderen rondlopen, dat ook ja.’

Het was van hun gezicht af te lezen (als je verder keek dan de zuinige glimlach):

‘Maar meiske toch. Wat voor een belachelijke proporties neemt die to do lijst van jou aan? Hoe komt het dat jij niet compleet verzuipt in het werk?’.

Vandaag kan ik daar vol zelfvertrouwen op antwoorden dat dat een kwestie is van een retestrakke organisatie. Van loepzuiver weten wat je wil en daar dan op de meest efficiënt mogelijke manier op afgaan. En alles wat mij afleidt van mijn doel over boord te zwieren.

I have my to do list for breakfast and then go on to enjoy the rest of my day.

Maar dat is zeker niet altijd zo geweest.

Het lijkt niet eens zo heel lang geleden dat ik met de regelmaat van de klok in huilen uitbarstte door de complete overwhelm of it all.

Ik herinner me projecten waarvoor ik 60 interviews moest afnemen (en dus ook 60 artikels moest schrijven, laten nalezen, aanpassen, opnieuw laten nalezen en dan in het beste geval eindredactie doen) op anderhalve maand tijd.

Moordende deadlines die al bijna voorbij waren nog voor ze goed en wel gesteld werden. Klanten die liever iets gisteren gedaan zagen dan vandaag. En die graag de druk op de ketel extra hoog hielden door 36 keer te mailen en te bellen om te vragen of de tekst al af was.

Werkweken waarin ik systematisch om 5u opstond om toch nog maar wat extra werk gedaan te krijgen voor er iemand wakker was (om dan alsnog te proberen dat artikel af te werken met een baby op mijn schoot die 5u ook een best aantrekkelijk uur vond om op te staan).

Mijn loopschema lag te verkommeren wegens “nooit tijd”.

Mijn blog lag er verlaten bij, ik mailde mijn lijst amper. En dat voor een copywriter slash content marketing coach! Het schuldgevoel en het imposter syndrome even prominent aanwezig als een dikke klodder mayonaise op een klein pakje friet.

Maar wat lag er eigenlijk aan de oorzaak van dat extreme workaholic-gedrag?

Waarom doet iemand zichzelf zoiets aan? Want ja, als freelancer kon ik het alvast niet meer op de baas steken…

Als ik nu terug denk aan die periode dan is het zo duidelijk: ik deed het in mijn broek.

Ik had schrik om opportuniteiten te missen. Als een uit de hand gelopen FOMO-gezwel dat woekerde in mijn borstkas.

Ik had schrik om te weinig werk te hebben.

Zonder klanten te vallen.

Schrik om vergeten te worden.

Schrik dat het grote freelancer-avontuur waaraan ik begonnen was op een sisser zou uitdraaien.

Schrik dat ik gezichtsverlies zou lijden.

En dus bleef ik maar ‘ja’ zeggen. Op alles dat op me afkwam. Zonder filter. Zonder enige overweging of ik daar ook maar een beetje gelukkig van zou worden. Of slaap voor zou moeten laten.

Just Say No: met de snoeischaar in mijn neverending to-do-lijst

Het was duidelijk dat er een ander zou moeten veranderen wilde ik ooit de steeds-verder-voortschrijdende pensioengerechtigde leeftijd halen.

En met een en ander bedoel ik natuurlijk: mezelf. En mijn mindset in het bijzonder.

Die peoplepleasende, door angst aangestuurde reflex van altijd ‘ja’ zeggen, die moest eraan.

Met heel veel moeite, en met ontzettend waardevolle coaching en mentoring van onder andere freedompreneur Lien De Pau, Silvia Derom en Aurélie de Kinderen (love you ladies 😘) ruilde ik mijn oude levensmotto in voor een nieuwe (die ook die van James Altucher blijkt te zijn):

“If something is not a ‘Hell Yeah!’ then it’s a no.”

Of zoals een of andere slimme mens bij Google zegt:

“Designing your time each week only works if you have the right mind-set; it’s not only okay, but necessary to say no. The days simply aren’t long enough to do every task asked of you.”

Ik hou er nog steeds van om met veel verschillende projecten tegelijk bezig te zijn. En die balletjes allemaal in de lucht houden, dat gaat niet vanzelf. Noch is het altijd perfect. Verre van.

Game changer #1: door op de meerderheid van de voorstellen die ik krijg NEE te zeggen, houd ik gigantisch veel meer tijd en ruimte over voor die dingen waar ik HELL YEAH op zeg.

Focus zo scherp als een laser op de juiste dingen

Nu, heel selectief zijn waar je je tijd aan besteedt is één iets. Die tijd op een productieve manier doorbrengen is nog iets helemaal anders.

Ik ben vast niet de enige die in deze tijd van digitale overload en content shock bij momenten de aandachtsspanne van een gemiddelde fruitvlieg heeft. De afleidingen zijn alomtegenwoordig: e-mail, social media, telefoon, noem maar op.

Manoush Zomorodi bevestigt het in haar geweldige TED Talk: de gemiddelde mens checkt maar liefst 74 keer per dag zijn/haar e-mail. Geef die mens een computer en die wisselt een duizelingwekkende 566 keer per dag van taak.

Als je dan weet dat het tot 23 minuten kan duren vooraleer je je aandacht terug kan brengen bij je oorspronkelijke taak, tsjah, dan vraag je je af waar je de godganse dag mee bezig bent.

Alles veranderde met het lezen van Deep Work van Cal Newport (paperback/e-book). Life changing material, I kid you not. Want die dierbare Cal introduceerde het concept van diep werk, de sleutel tot concentratie in een wereld vol afleiding. Ik begon ermee te experimenteren en vond zoveel meer kracht in één gefocust uur dan in een dag vol aanmodderen, dat ik instant verslaafd werd.

En bakken meer gedaan kreeg. Van de juiste dingen.

Game changer #2: Aan de slag gaan met deep work en mijn werk groeperen in tijdsblokken en themadagen gaf me mijn focus terug.

Ook jij kan (veel) vrijer zijn als freelancer

Die twee game changers waren voor mij twee grote sleutels tot een productiever professioneel leven. Ze gaven mij ook uren van mijn kostbare tijd terug om te spenderen aan die projecten en mensen die ik belangrijk vind.

Ik bleef sleutelen aan mijn methodes en ik denk dat ik ondertussen wel 100 technieken uitprobeerde en tientallen boeken over de topic las. Ik weet uit eigen ervaring wat werkt, en wat niet.

Uit die kennis en ervaring ontstond ook de online cursus Baas Over Eigen Tijd.

Als jij ook verlangt naar een bestaan waarin het het niet langer ‘pompen of verzuipen’ lijkt, schrijf je dan in!

Doe het voor 2/12, dan gaan de deuren weer dicht.

Maak van mij een tijdsbaas